Ogłoszenia duszpaszterskie

XXXIII NIEDZIELA ZWYKŁA – 15.11.2009 R.

Dziś obchodzimy Dzień Tolerancji: szacunku, akceptacji i uznania bogactwa różnorodności kultur na świecie. Powinien stać się okazją do refleksji nad postawami wobec "innych".

Tolerancja wymieniona jest w tekście Preambuły Karty Narodów Zjednoczonych. Także Powszechna Deklaracja Praw Człowieka rozpoczyna się stwierdzeniem, iż wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi w godności i prawach. Obdarowani rozumem i sumieniem powinni postępować wobec siebie w duchu braterstwa. Deklaracja Milenijna ONZ potwierdza, iż tolerancja, wolność i równość są fundamentalnymi wartościami niezbędnymi we współpracy międzynarodowej.
Konferencja Generalna UNESCO na swojej 28 sesji w 1995 roku przyjęła Deklarację Zasad Tolerancji. Inicjatywa ta spowodowana była pogłębiającymi się zjawiskami nietolerancji, przemocy, nacjonalizmu, rasizmu i antysemityzmu, jakim towarzyszy marginalizacja i dyskryminacja mniejszości.
Promocja tolerancji i poszanowania ma istotne znaczenie w tworzeniu atmosfery sprzyjającej akceptowaniu różnorodności kulturowej. Artykuł 1 Deklaracji Zasad Tolerancji brzmi: "Tolerancja to szacunek, akceptacja i uznanie bogactwa różnorodności kultur na świecie, naszych form wyrazu i sposobów na bycie człowiekiem. Sprzyja jej wiedza, otwartość, komunikowanie się oraz wolność słowa, sumienia i wiary. Tolerancja jest harmonią w różnorodności. To nie tylko moralny obowiązek, ale także prawny i polityczny warunek. Tolerancja - wartość, która czyni możliwym pokój - przyczynia się do zastąpienia kultury wojny kulturą pokoju."

W Deklaracji państwa członkowskie zdefiniowały pojęcie tolerancji. Według zapisów tolerancja to:

• Respektowanie cudzych praw i cudzej własności;
• Uznanie i akceptacja różnic indywidualnych;
• Umiejętność słuchania, komunikowania się i rozumienia innych;
• Docenianie rozmaitości kultur;
• Otwarcie na cudze myśli i filozofię;
• Ciekawość i nie odrzucanie nieznanego;
• Uznanie, że nikt nie ma monopolu na prawdę.

W Deklaracji UNESCO państwa członkowskie podkreślają nie tylko konieczność walki z nietolerancją i rasizmem, lecz również znaczenie różnorodności kulturowej.
Dzień Tolerancji powinien być okazją do refleksji nad naszymi postawami wobec "innych". Szczególnie ważne wydają się wszystkie działania podejmowane przez młodzież i kierowane do młodzieży. Wiele krajów w coraz większym stopniu charakteryzuje się różnorodnością kulturową, rasową i etniczną. Jest to sytuacja, która sprzyjać może zjawiskom związanym z nietolerancją. Wpływanie na kształtowanie właściwych postaw, sprzyjających harmonijnemu rozwojowi społeczeństwa, jest zadaniem, które powinny stawiać przed sobą władze, szkoły i media.
Pomimo powtarzających się oświadczeń ze strony społeczności międzynarodowej o promowaniu tolerancji i szacunku, wciąż stoją przed nami poważne wyzwania związane z wdrożeniem teorii w praktykę. Rozwój technologii i komunikacji połączony z globalizacją gospodarek, zwiększył integrację i współzależność między cywilizacjami. Rozwój ten w większości wpłynął bardzo korzystnie na sytuację społeczeństw. W niektórych jednak przypadkach stał się przyczyną pogłębienia istniejących nierówności i powstania nowych form rasizmu i nietolerancji.

Nabożeństwo wypominkowe za naszych zmarłych przez cały listopad o 17,30.

Poniedziałek – Nabożeństwo ku czci św. Franciszka po wieczornej mszy św.
Środa – Nowenna do MB Nieustającej Pomocy o 18,00. Spotkanie wszystkich klas naszego gimnazjum na wieczornej mszy św.
Czwartek – Próba chóru o 19,00.
Piątek – Koronka do Miłosierdzia Bożego na zakończenie Wypominek.
Sobota - Ofiarowanie NMP.

W dawnych czasach istniał wśród Żydów zwyczaj religijny, polegający na tym, że dzieci - nawet jeszcze nie narodzone - ofiarowywano służbie Bożej. Dziecko, zanim ukończyło piąty rok życia, zabierano do świątyni w Jerozolimie i oddawano kapłanowi, który ofiarowywał je Panu. Zdarzało się czasem, że dziecko pozostawało dłużej w świątyni, wychowywało się, uczyło służby dla sanktuarium, pomagało wykonywać szaty liturgiczne i asystowało podczas nabożeństw.
Święta Anna, matka Maryi, przez wiele lat była bezdzietna. Mimo to nie utraciła wiary i ciągle prosiła Boga o dziecko. Złożyła Bogu obietnicę, że jeśli urodzi dziecko, odda je na służbę Bogu. Tak zrobiła, choć po tylu latach oczekiwania na upragnione potomstwo musiało to być wielkie poświęcenie z jej strony. Ewangelie nie mówią dokładnie, kiedy miało miejsce ofiarowanie Maryi, ale na pewno na początku Jej życia, prawdopodobnie, gdy Maryja miała trzy lata. Wtedy to Jej rodzice, św. Joachim i św. Anna, przedstawili Bogu przyszłą Królową Świata. Oddali Ją wówczas kapłanowi Zachariaszowi, który kilka lat później stał się ojcem św. Jana Chrzciciela. Maryja pozostała w świątyni około 12 lat. Zdarzenie to wspominamy właśnie w dniu dzisiejszym. Informacje o nim pochodzą w dużej mierze z pism apokryficznych, nie przyjętych do kanonu Pisma świętego.
W Protoewangelii Jakuba, napisanej ok. 140 r. po narodzeniu Jezusa, czytamy, że rodzicami Maryi był św. Joachim i św. Anna i że stali się jej rodzicami w bardzo późnym wieku. Dlatego przed swoją śmiercią oddali Maryję na wychowanie i naukę do świątyni, gdy Maryja miała zaledwie try lata. Opis ten powtarza apokryf z VI w. - Księga Narodzin Błogosławionej Maryi i Dziecięctwa Zbawiciela, a także pochodzący z tego samego czasu inny apokryf, Ewangelia Narodzenia Maryi.
Znaczna większość autorów katolickich odrzuca możliwość pobytu Maryi w świątyni. Na poparcie swego stanowiska wysuwają następujące argumenty: nie mamy żadnego potwierdzenia w Piśmie świętym, by przy Świątyni istniał jakiś przybytek dla dziewcząt. Wydaje się rzeczą nieprawdopodobną, by miały tam być dzieci, których wychowaniem musiałyby się zająć niewiasty - kobietom wstęp w obręb świątyni był zakazany.
W Kościołach wschodnich panuje zgodne przekonanie, że Maryja faktycznie była ofiarowana w świątyni. Potwierdzają to bardzo liczne wypowiedzi wschodnich pisarzy kościelnych. Oprócz powagi apokryfów, na których się oparli, o ustanowienia święta Ofiarowania Maryi w świątyni zadecydował zapewne w niemałej mierze również paralelizm świąt Maryi i Jezusa. Skoro obchodzimy uroczyście Poczęcie Jezusa (25 III) i Poczęcie Maryi (8 XII), Narodzenie Jezusa (25 XII) i Narodzenie Maryi (8 IX), Wniebowstąpienie Jezusa i Wniebowzięcie Maryi (15 VIII), to naturalne wydaje się obchodzenie obok święta ofiarowania Chrystusa (2 II) także święta ofiarowania Jego Matki.
Dla uczczenia tej tajemnicy obchodzono osobne święto najpierw w Jerozolimie (prawdopodobnie już w VI w., kiedy to poświęcono w Jerozolimie kościół pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny), potem od VIII w. na całym Wschodzie. W 1372 r. wprowadził je w Awinionie Grzegorz XI, a w 1585 r. Sykstus V rozszerzył je na cały Kościół.

Chociaż dzisiejsze wspomnienie nie ma żadnego potwierdzenia historycznego, przynosi ono ważną refleksję teologiczną: Maryja, od momentu, w którym została niepokalanie poczęta, poprzez swe narodziny, a potem ofiarowanie w świątyni, przez całe życie była oddana Bogu. Stała się w ten sposób doskonalszą świątynią niż jakakolwiek świątynia uczyniona ludzkimi rękami. Od wieków Maryja była przeznaczona w Bożych planach dla wypełnienia wielkiej zbawczej misji. Upatrzona przez Opatrzność na Matkę Zbawiciela przez samo to stała się darem dla Ojca. Do swojej misji Maryja przygotowywała się bardzo pilnie i z całym oddaniem - o czym świadczą chociażby jej własne słowa wypowiedziane do Gabriela: "Oto ja, służebnica Pańska" (Łk 1, 38).
Dzisiejsze wspomnienie jest świętem patronalnym Sióstr Prezentek, założonych w 1626 r. w Krakowie przez Zofię z Maciejowskich Czeską dla nauczania i wychowania dziewcząt.
W naszych czasach nie ma już zwyczaju ofiarowywania swoich dzieci Bogu na służbę w świątyni. Wszyscy jednak zostaliśmy niejako przedstawieni Bogu przez naszych rodziców w czasie Chrztu świętego. Nie powinniśmy zapominać o tamtym wydarzeniu, ale nieustannie odnawiać w swoim życiu chęć poświęcania siebie Bogu i szukaniu Jego woli.

Ofiarowanie Najświętszej Maryi Panny Homilie wygłoszone w Uroczystość Ofiarowania Matki Bożej przez Ks. Kardynała Karola Wojtyłę

W przyszłą niedzielę obchodzić będziemy Uroczystość Chrystusa Króla, która kończy rok kościelny.
Bóg zapłać za pomoc i ofiary dla dobra naszej parafii.
Polecamy lekturę „Gościa Niedzielnego” i „Cuda i Łaski Boże”.

Ks. Proboszcz Henryk Raźniewski