Jan urodził się w 1542 roku koło Avili w Hiszpanii, jako trzeci syn Gonzalo de Yepes i Katarzyny Alvarez. W jego wczesnym dzieciństwie zmarli ojciec i brat Ludwik. Rodzina trudniła się tkactwem, które nie było wówczas zbyt dochodowym rzemiosłem. Jan związany był wielką miłością z matką i bratem Franciszkiem. Jako zakonnik często przyjmował go u siebie i przedstawiał współbraciom jako swój „największy skarb na ziemi”.
Rodzina Yepes przeprowadziła się do Medina del Campo, gdzie Jan dostał propozycję pracy w szpitalu. Była to świetna okazja, aby wspomóc finansowo rodzinę. W opiekowaniu się chorymi odnalazł swoje powołanie. Jako pielęgniarz odznaczał się wielką troską i współczuciem wobec podopiecznych. W cierpiącym człowieku widział Boga. Wypełniając codzienne obowiązki uczył się ascezy. Administrator szpitala, widząc wielkie zaangażowanie Jana, zaproponował mu naukę w nowo otwartej szkole jezuitów. Studia kontynuował na Uniwersytecie w Salamance. Po wielu modlitwach i przemyśleniach wstąpił do klasztoru karmelitów. Jako młody zakonnik poszukiwał zarówno kontaktu z ludźmi, jak również wykazywał wielką potrzebę samotności i ciszy.
W 1567 roku przyjął święcenia kapłańskie. W tym czasie spotkał się ze św. Teresą od Jezusa – mniszką karmelitańską. Ona znalazła w nim człowieka godnego zaufania i wyjawiła mu swoje plany reformatorskie. Oboje przyczynili się do wielkich zmian w Karmelu. Reforma polegała na powrocie do reguły, która została złagodzona w XIV w. W ten sposób na mapie zakonów pojawiły się karmelitanki i karmelici bosi. Czas ten obfitował w liczne przykrości, bowiem reformy Jana miały wielu przeciwników. Nie zrażał się jednak, gdyż były one znakiem Bożej obecności. Bardzo umiłował Krzyż Chrystusa i o niego też prosił dla siebie. Wyraźnym tego dowodem jest jego przydomek, który przyjął po zmianie reguły zakonnej.
Jan od Krzyża prowadził bardzo bogate życie wewnętrzne. Sypiał po 3 godziny, a noce spędzał na modlitwie. Głosił konieczność całkowitego ogołocenia wewnętrznego, aby dojść do pełni zjednoczenia z Bogiem. Część duchowego bogactwa zachowało się w jego prozie i poezji mistycznej, która miała wpływ na rozwój literatury hiszpańskiej. Swoją twórczość opierał głównie na Piśmie Świętym, ze szczególnym uwzględnieniem Pieśni nad pieśniami. Zmarł w 1591 roku. Jest doktorem Kościoła. Jego liturgiczne wspomnienie przypada 14 grudnia.
Przemysław Radzyński
Św. Jan od Krzyża, Droga na Górę Karmel, 1, 11
Rozum, pamięć, wyobraźnia i wola będą posłuszne duchowi wiary, który postrzega wszystko w Bogu i dla Boga. Każda niedoskonałość, do której dusza przylgnęła, przeszkadza w postępie i cnocie. Aby osiągnąć jedną konieczną rzecz, należy pozbawić się wszystkiego. Wszystko jedno, czy ptak będzie uwiązany tylko cienką nitką, czy grubą, bo i jedna, i druga go krępuje; dopóki nie zerwie jednej i drugiej, nie będzie mógł wzlecieć swobodny.
![[Valid Atom 1.0]](http://validator.w3.org/feed/images/valid-atom.png "Validate my Atom 1.0 feed")
