IV NIEDZIELA ZWYKŁA

DOJRZAŁA MIŁOŚĆ

„Żaden prorok nie jest mile widziany

w swojej ojczyźnie”. (Łk 4,24) 

Właściwym klimatem dla dojrzewania wiary chrześcijańskiej jest miłość i to taka, której nie mierzy się ludzką miarą. Tą miarą bowiem jest sam Jezus Chrystus, który przeszedł przez życie cichy, pokorny, cierpliwy, wszystkim dobrze czyniąc. Tak właśnie charakteryzuje miłość Apostoł Paweł: „Miłość jest cierpliwa, łaskawa...” (1Kor 13,4). Gdy następnie Paweł opisuje miłość za pomocą czasowników z zaprzeczeniem, wyraźnie wskazuje na to, co miłością nie jest, a występuje w życiu adresatów jego listu – tak w życiu Koryntian, jak i w naszym życiu. I nie idzie tu tylko o robienie wyrzutów, lecz o wskazanie drogi do nawrócenia. Miłość nie może przecież współistnieć z zazdrością, wyniosłością, złością czy pożądaniem.

Miłość jest największym darem Ducha Świętego. Od porównania tego daru z innymi charyzmatami, których posiadanie było dumą Koryntian, św. Paweł rozpoczyna swoją katechezę na temat miłości. W porównaniu z miłością wartość wszystkich innych cnót jest ograniczona. Dopiero miłość łą

czy w sobie tradycyjne wartości kultury hellenistycznej: szlachetność, prawość, roztropność, odwagę; dopiero miłość – ta prawdziwa, której wzór dał nam Chrystus – ma wartość nieprzemijającą.

Zdobyć miłość to zdobyć świętość. To wyróżnia miłość spośród innych charyzmatów i zdolności ludzkich, które tylko „częściowo” i tylko o ile idą w parze z miłością, pomagają człowiekowi w realizacji jego najgłębszego powołania, jakim jest wieczne szczęście w Bogu.

ks. Ryszard Maria Tomaszewski – paulista

Edycja Świętego Pawła